/PL
Kolektyw Omamy, założony przez Lecha Nienartowicza, Macieja Kwietnickiego i Alicję Kochanowicz, rozwija działania na styku obrazu, dźwięku i performatywnej narracji. Projekt Kiepskie teorie powstał jako krytyczna odpowiedź na rosnącą popularność teorii spiskowych w przestrzeni publicznej i internetowej. Artyści przyglądają się temu, jak uproszczone narracje – często balansujące między sensacją a absurdem – zyskują moc kształtowania zbiorowej wyobraźni i wpływania na postrzeganie rzeczywistości.
Audiowizualna formuła pracy wykorzystuje kolażowe zestawienia obrazów, fragmenty tekstów i dźwięków, tworząc wielogłosowy pejzaż, w którym równolegle pojawiają się rozmaite „kiepskie teorie”. Zabieg ten nie służy ich powielaniu, lecz ujawnia mechanizmy uwodzenia, które kryją się w estetyce i retoryce spiskowych narracji. Praca kolektywu staje się rodzajem krytycznej ramy: nie ośmiesza samych odbiorców, lecz wskazuje, jak łatwo w świecie nadmiaru informacji i obrazów granica między fikcją a faktem może ulec zatarciu.
Kiepskie teorie to jednocześnie komentarz do współczesnej kultury postprawdy i próba zbudowania artystycznego dystansu wobec natrętnej logiki spisku, która – choć „kiepska” – zaskakująco skutecznie wplata się w nasze codzienne myślenie.
/EN
The collective Omamy, founded by Lech Nienartowicz, Maciej Kwietnicki, and Alicja Kochanowicz, develops projects at the intersection of image, sound, and performative narration. Lousy Theories was conceived as a critical response to the growing popularity of conspiracy theories in public and online spaces. The artists investigate how simplified narratives—often oscillating between sensation and absurdity—gain the power to shape collective imagination and influence perceptions of reality.
The audiovisual work employs a collage of images, texts, and sounds to create a polyphonic landscape in which various “lousy theories” appear simultaneously. This strategy does not replicate the theories but instead reveals the seductive mechanisms embedded in the aesthetics and rhetoric of conspiratorial thinking. The project functions as a critical frame: rather than ridiculing audiences, it highlights how, in a world saturated with information and images, the boundary between fiction and fact can easily blur.
Lousy Theories serves both as a commentary on contemporary post-truth culture and as an artistic attempt to establish distance from the insistent logic of conspiracy—one that, although “lousy,” still manages to infiltrate everyday thought.